Ποιος είναι ο άνδρας που κάνει τον γύρο του κόσμου σε δύο… ρόδες

Ο Γιάννης Νύκταρης είναι πνεύμα ελεύθερο καθώς έχει ταξιδέψει με τη μοτοσικλέτα του σε περισσότερες από 40 χώρες. Ένας ξένοιαστος καβαλάρης που αφήνει πίσω του τα πάντα: οικογένεια, δουλειές και για ένα διάστημα ζει το όνειρο του πάνω σε δύο ρόδες.

Ο Γιάννης μιλάει στο Newsbomb.gr για τις περιπέτειες του και για τις εικόνες που έχουν ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια του. Από την Αγιά Σοφιά και την Καππαδοκία έως την εμβληματική Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο και από τις ατέλειωτες ευθείες και τα μοτέλ στη Route 66 έως τα χιόνια της Γιούτα ή τη Νότια Ιταλία και τη λίμνη Μπλεντ στη Σλοβενία. Λένε ότι το καλύτερο ταξίδι είναι το επόμενο, για αυτό ήδη από τώρα έχει προγραμματίσει ένα road trip στην Ιαπωνία!

Γιάννη έχεις κάνει μακρινά ταξίδια με τη μοτοσικλέτα σου σε Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Σε ποια μέρη έχεις πάει μέχρι τώρα;

«Έχω πάει (μέχρι τώρα) σε 40 χώρες, αριθμός που φιλοδοξώ (και σχεδιάζω) να αυξηθεί σημαντικά στα επόμενα χρόνια. Μεταξύ αυτών, Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία, ΗΠΑ, Ολλανδία, Λετονία, Πολωνία, Ανδόρρα, διασχίζοντας εννοείται και όλες τις χώρες που μεσολαβούν από την Ελλάδα».

Πόσα άτομα είστε συνήθως στα ταξίδια;

«Έχω κάνει κάποια ταξίδια μόνος και κάποια με δύο, τρία, ή τέσσερα άτομα, μέχρι και ομαδικό 17 μοτοσικλέτες με τους φίλους από το BMW riders club Hellas που έχω τη χαρά και την τιμή να είμαι μέλος τα τελευταία 20 χρόνια».

Νιώθεις την αίσθηση της ελευθερίας κάθε φορά που ταξιδεύεις με τη μηχανή σου;

«Εννοείται. Η αίσθηση της ελευθερίας που νιώθεις πάνω στη μηχανή είναι μοναδική και δεν συγκρίνεται με τίποτα. Αν συνυπολογίσεις και τον βαθμό επικινδυνότητας με την αδρεναλίνη που αυτό συνεπάγεται, η απόλαυση εκτοξεύεται σε επίπεδα που πολύ δύσκολα περιγράφεται».

Ποιες είναι οι πιο δυνατές εικόνες που έχεις «συλλέξει»;

«Το ηλιοβασίλεμα στο Μπαλί, η θέα στις πυραμίδες, η βόλτα με την πρωινή ομίχλη στη Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο, οι ευθείες και τα μοτέλ στη Route 66, η άμμος που καίει στη Death Valley και τα χιόνια στη Γιούτα, Ακτή Αµάλφι στη νότια Ιταλία, η λίμνη Μπλεντ στη Σλοβενία, η διαδρομή στο Trasfagarasan και η θέα από τη λίμνη Bâlea στα Καρπάθια. Ακόμα, όλη η διαδρομή στα Πυρηναία όρη, το Mont Blanc στη Γαλλία, το Πέρασμα Γκόταρντ στην Ελβετία, η κοιλάδα του Goreme όπως φαίνεται από το αερόστατο στην Καππαδοκία, το μουσείο της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό, η διαδρομή στην Αρμενία από το Γερεβάν μέχρι την Ανατολία, η κοπιαστική ανάβαση στην κορυφή του Βεζούβιου και η θέα που σε αποζημιώνει, το Κάστρο Νοϊσβανστάιν στις Άλπεις, το Εθνικό πάρκο λίμνης Πλίτβιτσε και το υπέροχο Ντουμπρόβνικ στην Κροατία. Η θέα από τη Τσιταντέλα στη Βουδαπέστη, το νεκρικό τοπίο του Άουσβιτς στην Κρακοβία, τα γαλήνια τοπία στη Λετονία, το βροχερό σούρουπο στη γέφυρα του Καρόλου, η Παναγία Σουμελά, η θέα από τη γέφυρα του Βοσπούρου με την Αγιά Σοφιά στο ηλιοβασίλεμα, η δυστοπική διαδρομή προς τη Μόσχα… Εικόνες που χαράχτηκαν στον εγκέφαλο και θα είναι ανεξίτηλα χαραγμένες για το υπόλοιπο της ζωής μου ως πηγή θάρρους και έμπνευσης, αλλά και καταφύγιο σε δύσκολες ώρες που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκύψουν».

Ποιο ήταν το τελευταίο ταξίδι και πόσες ημέρες διήρκεσε;

«Το τελευταίο ταξίδι ήταν φέτος το καλοκαίρι με τους αγαπημένους φίλους Γιώργο, (Broέδρος), Σταμάτη (Κορνήλιος), Παναγιώτη (Καβούρης), και Alex (Αρτέμης). Ήταν ένα επικό ταξίδι με πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας όπου ξεκινώντας από την Αθήνα, πήγαμε Κωνσταντινούπολη και από εκεί στον Εύξεινο Πόντο, (Σαμψούντα, Τραπεζούντα, Παναγία Σουμελά). Στη συνέχεια, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι (κυρίως λόγο έργων στο οδόστρωμα) φτάσαμε στην Τιφλίδα της Γεωργίας με την απολαυστική κουζίνα και τα εξίσου υπέροχα κρασιά όπου βιώσαμε μια υπερβατική εμπειρία μετά τη γνωριμία μας με τον καλοκάγαθο Πόντιο γίγαντα, Πανάγο!

Ο επόμενος σταθμός μας θα ήταν το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, ένας στόχος που δεν έμελλε να επιτευχθεί μιας και τα σύνορα της χώρας ήταν κλειστά λόγω Covid-19 και δεν μας επιτράπηκε η είσοδος στη χώρα, αφού είχαμε υποστεί μια αφάνταστη πεντάωρη ταλαιπωρία, κάτω από τον καυτό ήλιο. Στη συνέχεια της διαδρομής φτάσαμε στο Γερεβάν της Αρμενίας, μια πόλη πραγματική αποκάλυψη, όμορφη, σύγχρονη με υπέροχα κτήρια, μνημεία και ανθρώπους.

Ακολούθησε μια εκπληκτική διαδρομή όπου διασχίσαμε την Ανατολία καταλήγοντας στην Καππαδοκία και την κοιλάδα του Γκόρεμε. Ένα εξωπραγματικό μέρος με σεληνιακά τοπία, πολύ ενδιαφέρουσα κουζίνα και απόλυτο highlight τη βόλτα με το αερόστατο!

Επόμενος σταθμός μας η Σμύρνη, μια σύγχρονη μεγαλούπολη με ενδιαφέρουσες Ανατολίτικες πινελιές, όπως η παραδοσιακή αγορά που μπορείς να αγοράσεις από ξηρούς καρπούς και υφαντά, μέχρι βδέλλες σε πλαστικό μπουκάλι (αλήθεια)!

Τελευταίος σταθμός επίσης επί ασιατικού εδάφους ήταν το Τσεσμέ και μια σύντομη περιήγηση στο πολυτελές θέρετρο Αλάτσατα. Το ταξίδι μας είχε το τέλος που του άξιζε, με το καραβάκι που μας μετέφερε στη Χίο, εν μέσω 7 μποφόρ να μετατρέπει μια 45λεπτη διαδρομή, σε 90λεπτο canoe kayak! Ανεπανάληπτη εμπειρία».

Μέσω των ταξιδιών με τη μηχανή σου γνωρίζεις πολύ καλύτερα κουλτούρες και πολιτισμούς, από ό,τι θα έκανες ως τουρίστας;

«Ισχύει εκατό τοις εκατό! Φανταστείτε τον επισκέπτη που θα έρθει στην Ελλάδα. Οι εικόνες που θα έχει αν π.χ. επισκεφτεί την Κρήτη, την Αθήνα, τη Μύκονο ή το Σουφλί, θα είναι εντελώς διαφορετικές. Διασχίζοντας λοιπόν μια χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη με τη μηχανή έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα και η αλληλεπίδραση με τον ντόπιο πληθυσμό σού προσφέρει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πολιτισμού και της κουλτούρας της εκάστοτε χώρας».

Πόσα χιλιόμετρα έχεις διανύσει συνολικά;

«Δύσκολο να πω και να τα λογαριάσω».

Ποιοι είναι οι πιο ωραίοι και οι πιο «στρωτοί» δρόμοι που έχεις περάσει;

«Αν πρέπει να πω για εθνικές οδούς, θα ξεχωρίσω τους δρόμους της Γερμανίας όπου σε κάποια σημεία δεν υπάρχει όριο ταχύτητας (η μοναδική χώρα στον κόσμο αν δεν κάνω λάθος), η Ιταλία, η Γαλλία… αλλά τα φιδίσια δρομάκια της Αυστρίας, της Βαυαρίας και της Ελβετίας είναι εμπειρία από μόνα τους. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε διαφήμιση σοκολάτας».

Ετοιμάζεσαι για το επόμενο ταξίδι. Που θα είναι και γιατί επιλέχθηκε αυτό το μέρος;

«Το επόμενο ταξίδι -Θεού θέλοντος- θα είναι στην Ιαπωνία. Με την ίδια παρέα του φετινού ταξιδιού, πλην του “Αρτέμη” και με την προσθήκη του αγαπητού “Μανόλο”, που μετά το επικό ταξίδι στο Route 66 σχεδίασε και το “Japan road-trip”. Ένα όνειρο ζωής, μια χώρα που χρόνια ήθελα να επισκεφτώ και να έχω μια άποψη για τον “Planet Japan”. Το σχέδιο είναι, με αφετηρία το Τόκιο να επισκεφτούμε το Κιότο, το Κόμπε, τη Χιροσίμα, κλπ. Highlights του ταξιδιού, ένα χωριό στο οποίο κατασκευάζουν παραδοσιακά ιαπωνέζικα σπαθιά και μαχαίρια, καθώς και η διήμερη επίσκεψη στο αποστακτήριο Yamazaki ανάμεσα στα βουνά όπου θα παρακολουθήσουμε όλη τη διαδικασία παρασκευής του διάσημου ουίσκι και θα δοκιμάσουμε όσο αντέξουμε!».

Θα μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία που σου έχει μείνει;

«Ήταν την πρώτη μου φορά στην Κωνσταντινούπολη (προ GPS εποχή) όπου είχα χαθεί. Μόλις είχε νυχτώσει και είχε σταματήσει μια δυνατή βροχή. Ανέβαινα ένα ανηφορικό δρομάκι οδηγώντας προσεχτικά λόγω ολισθηρότητας του οδοστρώματος, προσπαθώντας να βρω το ξενοδοχείο όταν ξαφνικά βρέθηκα μπροστά στην Αγιά Σοφιά, φωτισμένη, χωρίς ψυχή τριγύρω και είναι ίσως η μοναδική φορά που θυμάμαι να πάγωσε ο χρόνος. Έσβησα τη μηχανή και έμεινα να την κοιτάω γεμάτος δέος. Πραγματικά ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει αν έμεινα εκεί πέντε λεπτά ή μία ώρα. Ερχόμουν από την πίσω μεριά του ναού, όπου δεν φαίνονταν μέχρι και την τελευταία στιγμή, όπως επίσης δεν υπήρχαν προστατευτικά κάγκελα (σε αντίθεση με τις δύο επόμενες φορές) και ο κόσμος είχε εξαφανιστεί λόγω της δυνατής βροχής που προηγήθηκε. Μια πραγματικά απίστευτη εμπειρία για μένα προσωπικά».

Πηγή: newsbomb.gr