Εύβοια: Συγκινητικός αποχαιρετισμός στη Σοφία Ράπτη

Μια πολύτιμη γυναίκα, η Σοφία Ράπτη, έφυγε από κοντά μας, τόσο νέα, τόσο πρόωρα. Η θλίψη της οικογένειας της αλλά και όσων την γνωρίζαμε είναι μεγάλη.

Ένοιωσα πως θα ήθελα να την αποχαιρετήσω με λίγα λόγια βγαλμένα από την καρδιά μου.

Από τότε που τη γνώρισα είχα τη βεβαιότητα ότι είναι μια πολύ δυνατή γυναίκα. Μου είχε κάνει εντύπωση η συγκρότησή της, η τάξη που έβαζε σε όλα όσα ήταν γύρω της, στην οικογένεια, στο σπίτι, στη δουλειά, η αγάπη και η αφοσίωσή της στην οικογένεια της, το νοικοκυριό της, η προθυμία της να συμπαρασταθεί σε όλους, η προκοπή της, η ακούραστη ενεργητικότητά της, το γέλιο της, η υπομονή της.

Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε όταν την έβλεπα με τον άντρα της, τον αγαπητό μας Τάκη, στις εθνικές γιορτές, όταν καμάρωναν τα παιδιά τους στην παρέλαση. Καλοντυμένοι, νοικοκυρεμένοι, χαρούμενοι. Έβλεπα σ ‘ αυτή την εικόνα το δικό της χέρι παντού, στη φροντίδα των παιδιών και του συζύγου της, στην έγνοια της να είναι όλα εξαιρετικά γι’ αυτούς που αγαπούσε. Έλαμπαν ολα. Και τη θαύμαζα γι’ αυτό. Έλεγα πόσο σημαντικό είναι να έχει μια γυναίκα τόση αγάπη μέσα της για τους δικούς της ανθρώπους και να το δείχνει χωρίς εγωισμό, με τεράστια διάθεση προσφοράς. Κατάλαβα αργότερα ότι αυτή η διάθεση προσφοράς που τη χαρακτήριζε κάλυπτε τα πάντα και τους πάντες γύρω της.

Συμπαραστατική, υποστηρικτική, δυνατή, αληθινή, στη μικρή κοινωνία των Μεσοχωρίων.

Ξένη ως προς την καταγωγή της, εντάχθηκε τόσο γρήγορα και τόσο απόλυτα μέσα στην τοπική κοινωνία, που δεν την ξεχώριζες πια, και αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη της βούλησής της να ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο την ωραία αυτή οικογένεια που έφτιαξε με τον σύντροφό της, τον Τάκη.

Τον προηγούμενο μήνα, μαθαίνοντας την εξέλιξη της ασθένεια της, την επισκέφθηκα και είχα την ευκαιρία να περάσω λίγες στιγμές μαζί της. Θυμάμαι με πολλή συγκίνηση πόσο δυνατή και πόσο γελαστή ήταν.

Χάρηκε που τα είπαμε, ήπιαμε μαζί ένα καφέ και τα μάτια της έλαμπαν. Κάναμε μια μεγάλη αγκαλιά, μια πολύ μεγάλη αγκαλιά, που δεν θα ξεχάσω ποτέ τη ζεστασιά της. Αποχαιρετιστήκαμε λες….

Είχε πάρει πια το δρόμο, όπως λέμε, αλλά δεν φοβόταν. Η δύναμή της ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Ο άνθρωπος μπροστά στην τόσο βαρειά αρρώστια φοβάται, μικραίνει, αδυνατεί να δει πέρα από το δικό του πρόβλημα.

Έχοντας βιώσει κι εγώ σοβαρό πρόβλημα υγείας πέρσι, μπορώ να καταλάβω πως νοιώθει ο άνθρωπος στο άκουσμα ότι έχει καρκίνο.

Η Σοφία λοιπόν, εκείνο το απόγευμα του Οκτώβρη, στην αυλή του μαγαζιού τους, μου έδωσε ένα τεράστιο μάθημα δύναμης και περηφάνειας. Δεν φοβόταν, ήταν φανερό.Αυτή την αίσθηση της δύναμης και της υπομονής που έβγαζε αυτή η γυναίκα δεν μπορώ να την ξεχάσω. Πονάω, μου είπε, αλλά δεν φοβάμαι.

Ήταν μια νέα γυναίκα, όμορφη και γλυκειά, που έκανε, με τον καλύτερο τρόπο, το καθήκον της στη ζωή, μεγάλωσε με αρχές δύο σπουδαία παιδιά, φρόντισε τον άντρα της με αγάπη, κράτησε το σπίτι της με αξιοσύνη και σεβασμό, πρόσφερε στους γύρω της χαρά και προκοπή και τώρα φεύγει για το μεγάλο της ταξίδι.

Πολύ νωρίς, πολύ άδικα, μετά από μεγάλη μάχη. Όμως έδωσε τη μάχη αυτή με μια δύναμη αξιοθαύμαστη, με θάρρος, πίστη και υπομονή. Με τις αρετές αυτές που χαρακτήριζαν την ίδια της την πορεία εδώ στη γη, την ίδια της την όμορφη ύπαρξη.

Βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι η αγαπητή μας Σοφία “αληθώς σήμερον εν τω παραδείσω εστί”, όπως λέει το Ευαγγέλιο. Στον παράδεισο η όμορφη ψυχή της ελεύθερη πετάει.

Στην οικογένεια της, τα αγαπημένα της παιδιά και τον σύζυγό της, εύχομαι να τη θυμούνται με αγάπη και να δώσει ο Θεός παρηγοριά στον βαθύ τους πόνο.

Καλό σου ταξίδι στο φως Σοφούλα μου. Θα σε θυμάμαι με αγάπη!».