Παρότι η εξορυκτική δραστηριότητα θα επανεκκινούσε αργότερα σε πιο περιορισμένη κλίμακα, τα εξαντλημένα παλιά μεταλλεία εγκαταλείφθηκαν, αφήνοντας πίσω μια ορεινή έκταση (περίπου) 10.000 στρεμμάτων, που έμοιαζε πια με τοπίο στο φεγγάρι, γεμάτο με «κρατήρες». Εκεί λοιπόν, με τον καιρό, επέστρεψε η βλάστηση, ενώ διαμορφώθηκαν και έλη, όπως και 14 λίμνες διαφόρων μεγεθών, οι οποίες άρχισαν στη συνέχεια να προσελκύουν πλούσια παρυδάτιδα πανίδα.
Οι «Άλπεις» της Εύβοιας
Ως αποτέλεσμα, δημιουργήθηκε –με εντελώς φυσικές διεργασίες– ένα καινούριο οικοσύστημα, το οποίο άλλαξε άρδην και τη φυσιογνωμία του γύρω ορεινού τοπίου: χαρακτηριστικά, αρκετοί από όσους έχουν ανακαλύψει την τοποθεσία, λένε ότι θυμίζει κάτι από Άλπεις (τηρουμένων όλων των αναλογιών, ασφαλώς).
Πλέον επικρατούν πικροδάφνες, άγρια καλάμια, πεύκα και πλατάνια, ενώ στα νερά (ή γύρω από αυτά) ζουν πολλά είδη πουλιών, χελώνες και διάφορα ψάρια. Οι περισσότερες από τις λίμνες φτάνουν σε βάθος 70 με 80 μέτρων, κάτι διόλου τυχαίο, αφού εκεί σταματούσε συνήθως η μεταλλοφορία και εμφανιζόταν υδροφόρος ορίζοντας, οπότε η εξόρυξη αναγκαστικά σταματούσε.
Η διαδρομή για τις Λίμνες Μεταλλείων
Ξεκινώντας από την Αθήνα, θα φτάσετε στις Λίμνες Μεταλλείων μέσα σε μόλις 2 ώρες, οδικώς. Αφού περάσετε στην Εύβοια και βρεθείτε στη Χαλκίδα, θα πρέπει να κατευθυνθείτε προς τα βόρεια, στοχεύοντας στο Μαντούδι, στο οποίο θα προσεγγίσετε διανύοντας μια απόσταση 58 χιλιομέτρων.
Η περιοχή των λιμνών καλύπτει περίπου 1.000 στρέμματα από την έκταση των παλιών μεταλλείων, με τους υδάτινους όγκους να κατατάσσονται σε δύο διαφορετικά συμπλέγματα. Ένα τμήμα, δηλαδή, βρίσκεται ανάμεσα στο Μαντούδι και στο χωριό Προκόπι, στη θέση που είναι γνωστή ως «Παρασκευόρεμα». Κι ένα δεύτερο τμήμα εντοπίζεται στις πλαγιές του βουνού Καντήλι, ανάμεσα στη Δαφνώνα, στο Τρούπι, στο Κάκαβο, στο Σπαθάρι και στα Καλύβια.
