Η Ελένη Μιτζιφίρη για την Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών

Με αφορμή τη σημερινή ημέρα , που είναι αφιερωμένη στον εκπαιδευτικό, στον
Δάσκαλο, όπως μου αρέσει να μας αποκαλώ , ανεξαρτήτου εκπαιδευτικής βαθμίδας, από
την προσχολική εκπαίδευση έως και τον καθηγητή Πανεπιστημίου.
Και αυτό ακριβώς είμαστε, Δάσκαλοι. Γιατί καλούμαστε, σ’ ένα εξαιρετικά δύσκολο
περιβάλλον, να ανταπεξέλθουμε σε όλα αυτά που η κοινωνία περιμένει από εμάς.
Πέρα από το ότι, αγωνιζόμαστε για την καλλιέργεια του πνεύματος των παιδιών,
επιβάλλεται να ασχοληθούμε με την ψυχή του, αλλά και να μην λησμονήσουμε και το
σώμα του.
Είμαστε δηλαδή, το επάγγελμα-λειτούργημα- που ασχολείται και με τις τρεις
«διαστάσεις»- πλευρές- της ανθρώπινης ύπαρξης.
Είμαστε αυτοί, που στα χέρια μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά κρατάμε την τύχη των
ατόμων που έχουμε υπό την παιδαγωγική και όχι μόνο, όπως προανέφερα καθοδήγησή
τους.
Είμαστε αυτοί, που κρατάμε την παλέτα με τα χρώματα της ψυχοσύνθεσης των παιδιών
και σ’ ένα μεγάλο βαθμό, ίσως τον μεγαλύτερο, εξαρτάται και το αποτέλεσμα του έργου
τέχνης που θα φιλοτεχνήσουμε.
Είμαστε αυτοί, που δίνουμε ζωή, σ’ έναν απλό λευκό καμβά. Σ’ έναν καμβά, που δεν είναι
άλλος από την ψυχή του κάθε παιδιού που έχουμε στην τάξη μας, στο σχολείο μας…
Είμαστε εμείς οι «ζωγράφοι» του πίνακα της κοινωνίας μας . Εμείς οι ζυμωτές και ο λόγος
μας, η μαγιά που θα πλάσει, θα δημιουργήσει, αλλά και θα πολλαπλασιάσει τη γνώση.
Γι’ όλα λοιπόν τα παραπάνω, επιβάλλεται , η πολιτεία να μας ανεβάσει σε επίπεδο
παροχών από την πλευρά της. Η κοινωνία, επιβάλλεται να μας αποδίδει σε σεβασμό και
ευχαριστίες όλο αυτό το δικό μας ψυχικό μοίρασμα και διαμελισμό μας , σαν αντίδωρο,
προς τα παιδιά τους. Κι εμείς, οφείλουμε να κρατάμε τον πήχη της δικιά μας αυτής ακριβώς
ανωτερότητας, πάντα μεταξύ ίσων, στο επίπεδο που μας αξίζει και στη λέξη που αποδίδει
στο έπακρο αυτή ακριβώς την ιδιότητά μας, του Δασκάλου.