Φωτιές στην Εύβοια: Μνήμες της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2007 στο Μίστρο – Οι πέντε ήρωες

του Σπύρου Ραπτάκη, πυροσβέστη και υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου με το Φάνη Σπανό

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΜΊΣΤΡΟΥ

Το καλοκαίρι του 2007 και κυρίως τον μήνα Αύγουστο, συνέβη μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς όλη η Ελλάδα τυλίχθηκε στις φλόγες. Εκτεταμένες πυρκαγιές σε όλη τη χώρα, εκατοντάδες εκτάσεις καμένης γης, σπίτια, ζωντανά και ελαιόδενδρα.

Οι περιοχές οι οποίες επλήγησαν, αφορούσαν τους νομούς Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Ηλείας, Αχαΐας,Λακωνίας, Αργολίδος, Κορινθίας, Αττικής και Ευβοίας, Φθιώτιδος με το νομό Ηλείας να δέχεται το πιο εκτεταμένο και φονικό πλήγμα.

Ηταν η παρέα των έξι που μόνο η φωτιά κατόρθωσε να τους χωρίσει… Και η τραγική μορφή του μοναδικού που έμεινε αλώβητος, του Παύλου, ο οποίος επί έξι ώρες βρέθηκε εγκλωβισμένος στη φωτιά σε απόσταση αναπνοής από τους απανθρακωμένους κολλητούς του. Μια ιστορία που δεν χωράει ο ανθρώπινος νους για τους πέντε ήρωες που χτυπήθηκαν από τη μανία της φωτιάς, μια φιλία ανίκητη και μια αυτοθυσία που γεννά το ερώτημα: Αξιζε;

Ο απολογισμός, βαρύς. Ο 19χρονος Νίκος Τσαμπάσης, ο 23χρονος Γιάννης Τσόκος, ο 33χρονος Δημήτρης Λάσκος και ο 26χρονος Δημήτρης Λιαπλές, νεκροί. Ο Χρήστος Καρλατήρας να χαροπαλεύει. Και ένας μόνο διασωθείς, ο Παύλος, να στοιχειώνει το μυαλό του από εικόνες που ποτέ δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει.

Στο γνωστό στέκι της νεολαίας του χωριού Μίστρος η είδηση πως η φωτιά πλησίαζε έπεσε σαν βόμβα, όμως η ιδέα ότι ο πύρινος εχθρός θα εισέβαλε στα σπίτια τους φάνταζε… αστείο. Η παρέα των έξι παλικαριών είχε παλέψει πολλές φορές στο παρελθόν με τη φωτιά και την είχε νικήσει. Η εμπειρία, το πάθος και η γνώση των μονοπατιών ήταν το δυνατά τους όπλα. Εκτός από το βράδυ του Σαββάτου… Τότε που ο μανιασμένος εχθρός τούς έστησε παγίδα.

«Τους είδα να καίγονται. Τους είδα να καίγονται, να καίγονται» επαναλαμβάνει συνεχώς ο Παύλος, ο έκτος της παρέας, που περιφέρεται σαν φάντασμα στο χωριό μην μπορώντας να πιστέψει το τραγικό παιχνίδι της μοίρας. «Ακουγα να φωνάζουν, δεν μπόρεσα να κάνω κάτι» λέει στην «Εspresso».

Περιγράφοντας καρέ-καρέ τις δραματικές ώρες που έζησε εξηγεί πώς οργανώθηκε σε χρόνο μηδέν η επιχείρηση διάσωσης της πατρίδας τους. «Τα τρία παιδιά, με επικεφαλής τον Δημήτρη Λιάσκο, εποχικό δασοπυροσβέστη που μόλις είχε γυρίσει από τη βάρδιά του, πέρασαν και με πήραν μόλις πληροφορήθηκαν το κακό και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο χωριό Θεολόγος για να πάρουμε και τον μικρό μας, τον 19χρονο Νικόλα» λέει.

Ο πιτσιρικάς της παρέας από τα 11 του χρόνια σβήνει φωτιές. Ούτε λεπτό δεν δίστασε. Τραγική ειρωνεία; Πριν από λίγο καιρό ετοιμαζόταν να υπηρετήσει τη θητεία του, αλλά την τελευταία στιγμή το μετάνιωσε και πήρε αναβολή μένοντας στο χωριό του. «Μια πολύ μεγαλύτερη ομάδα ανέβαινε μαζί μας για βοήθεια, αλλά στη μέση της διαδρομής πολλοί φοβήθηκαν κι έκαναν πίσω. Εμείς δεν το βάλαμε κάτω. Κρατώντας αλυσοπρίονα στα χέρια, σκοπεύαμε να φτιάξουμε αντιπυρική ζώνη, όπως κάναμε πάντα».

Ξαφνικά η φωτιά τους έζωσε απ’ όλες τις πλευρές. «Είδα μια γούρνα με νερό και έπεσα μέσα να σωθώ. Φώναξα και στα παιδιά, αλλά εκείνη την ώρα το χώμα υποχώρησε, έχασαν την ισορροπία τους από το βάρος των αλυσοπρίονων και αντί να πέσουν προς το μέρος μου έπεσαν μέσα στις φλόγες. Φώναζαν, ούρλιαζαν… Τους βλέπω ακόμα να καίγονται…»

«Πάω, μάνα, και θα έρθω σε λίγο…»

Δευτέρα πρωί και το χωριό Μίστρος έχει καλυφθεί από ένα μαύρο σύννεφο καπνού και το μαύρο πέπλο του πένθους. Τέσσερις από τους πέντε ήρωες ήταν από εδώ. Στο σπίτι του ενός οι γονείς του μοιάζουν να μην έχουν καταλάβει τι έχει γίνει.

Η μάνα του Νικόλα Τσαμπάση κοιτάζει τη μηχανή του, σαν να περιμένει να τον δει να την παίρνει και να φεύγει. «Εφυγε για πάντα» μας λέει και ξεσπάει σε κλάματα. «Τη μηχανή του αγαπούσε και τους φίλους του. Με τους φίλους του πήγε να σβήσει τη φωτιά. Κι εγώ και ο πατέρας του τον είχαμε προειδοποιήσει. “Πάω, μάνα, και θα έρθω σε λίγο” μου είπε πριν φύγει… Προχθές ήταν η γιορτή του Αγίου Βαρθολομαίου. Δεν είναι τραγικό που αυτή τη νύχτα έχασα το παιδί μου;»

Το κλάμα της κόβει ο ήχος από ένα ποτήρι που πέφτει κάτω και σπάει. «Ετσι να σπάσουν τα κόκαλα αυτών που άφησαν να γίνει το κακό» λέει ο πατέρας και τοποθετεί το πένθος στο μανίκι του…

Με δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησαν τα άτυχα παλικάρια
Ο θόρυβος από τους κινητήρες των πυροσβεστικών Καναντέρ πλανιόταν πάνω από τον καπνισμένο ουρανό του χωριού Μίστρος, στην Εύβοια, την ώρα που το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας στην εκκλησιά ηχούσε ασταμάτητα και μάταια προσπαθούσε να σκεπάσει τα ουρλιαχτά της μάνας.

Νίκος Τσαμπάσης (ετών 19), Γιάννης Τσόκος (ετών 23), Δημήτρης Λάσκος (ετών 33). Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πώς τόση λεβεντιά χωρούσε μέσα στα τρία λουλουδιασμένα φέρετρα.

Η ώρα ήταν πέντε το απόγευμα χθες, όταν τα πύρινα μέτωπα μαίνονταν ακόμα «ανικανοποίητα» από τη θυσία των τριών παλικαριών γύρω από το Μίστρο και ένα ανθρώπινο ποτάμι κήδευε τους ήρωές του!

Η μητέρα του 19χρονου φώναζε «Γιατί, αγόρι μου;», η μάνα του Γιάννη χτυπούσε μάταια το φέρετρο για να της απαντήσει το παιδί της και η γυναίκα του 33χρονου εποχικού πυροσβέστη αγκάλιαζε το σημαιοστολισμένο και παγωμένο κουτί… Στο περιθώριο, τα δύο ανήλικα κοριτσάκια τους αναρωτιόντουσαν γιατί δεν θα ξαναπούν τη λέξη «μπαμπά»!

Περισσότερα από χίλια άτομα με γεμάτα δάκρυα μάτια τούς συνόδευαν στην ύστατη κατοικία τους. Τους νεκρούς νωρίτερα ο μητροπολίτης Αμαρύνθου, κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας, τους παρομοίασε με τους «τρεις παίδες της Καινής Διαθήκης στην πυρά του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ».

Ηταν τα νεαρότερα βλαστάρια του χωριού, που εκτελούσαν χρέη εφορευτικής επιτροπής στο Μίστρο και οι μεγαλύτεροι χθες αναρωτιόνταν «με τι μούτρα θα κάνουμε εκλογές…». Ηταν τα καμάρια τους που έγιναν αποκαΐδια μαζί με τη φύση γύρω τους.

Χθες κάναμε το χρέος μας ως εθελοντές, όπως κάθε χρόνο, τελέσαμε μνημόσυνο ανήμερα της μετακομιδής των λειψάνων του Αγ.Διονυσιου στο εκκλησάκι στα Ψαχνά , σήμερα θα τιμήσουμε τα παλικάρια που έδωσαν την ζωή τους για τον τόπο μας στην γενέτειρα τους το Μιστρο.