Αλέξανδρος Παπαναστασίου: Από τη χαρά του Τόκιο στη θλίψη της Εύβοιας

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ανήκει στην dream team της εθνικής μας ομάδας πόλο, που ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια προσωπική ιστορία, όμως, λίγο έλειψε να εξελιχθεί σε δράμα. Την ώρα που ο ίδιος πανηγύριζε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα την πρόκριση στον τελικό με αντίπαλο τη Σερβία, μάθαινε ότι η Αγία Αννα στην Εύβοια είχε παραδοθεί στις φλόγες και το σπίτι του εκεί κινδύνευε. «Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα», μου λέει λίγες ώρες προτού επιστρέψει στην Ελλάδα. «Από τη μια η χαρά της νίκης και της πρόκρισης στον τελικό και από την άλλη η αγωνία για αυτό που συνέβαινε στο νησί μου. Με ακολουθούν μνήμες. Η Εύβοια είναι συνυφασμένη με την ανεμελιά του καλοκαιριού, τις χαρές, τα μπάνια, την ξεγνοιασιά. Και ξαφνικά όλα βάφτηκαν μαύρα. Ο ουρανός, η ατμόσφαιρα, τα σπίτια που κάηκαν, οι καρδιές όλων μας».

Στο τηλέφωνο ακούγεται συντετριμμένος: «Ημουν χαρούμενος που επικρατήσαμε των αντιπάλων μας, αλλά και σοκαρισμένος με την εικόνα που μετέφεραν απ’ αυτό που συνέβαινε στον τόπο μου. Βίωσα αγωνία. Αρχικά αναζήτησα τους γονείς μου στο τηλέφωνο. Μου μετέφεραν την τραγικότητα. Σπίτια παραδομένα στις φλόγες, κόσμος που έδινε μάχη με τις φωτιές πανικόβλητος, μάνικες, ήρωες πυροσβέστες, ηλικιωμένοι που έμπαιναν με βοήθεια στις βάρκες. Εμείς μπορεί στην Αγία Αννα να έχουμε το εξοχικό μας, για κάποιους όμως ανθρώπους εκεί είναι η μόνιμη κατοικία τους».

Ο αργυρός Ολυμπιονίκης συνεχίζει: «Με πικραίνει να βλέπω τόσο ωραία μέρη, τέτοιους πνεύμονες να γίνονται στάχτη σε μια νύχτα. Με θλίβει να ακούω ότι γείτονές μας μετατρέπονται σε περιβαλλοντικούς μετανάστες. Τι να πεις βλέποντας ανθρώπους να δίνουν μάχη για να σώσουν το βιος τους, τα σπίτια τους, τα ζώα τους, τους κόπους μιας ζωής; Είμαι συγκλονισμένος τόσο εγώ όσο και οι συναθλητές μου. Γι’ αυτό πήραμε την απόφαση τα μισά χρήματα από το πριμ με το οποίο μας τίμησε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης να δοθούν από εμάς στους πυρόπληκτους, ως ένδειξη μιας μικρής βοήθειας από μέρους μας. Ηταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε». Toν ρωτώ για τις στιγμές αγωνίας: «Υπάρχει ένα σημείο μηδέν όπου ο χρόνος σταματά και δεν θυμάσαι. Δεν δύναμαι να θυμηθώ ποιος με ενημέρωσε για όλα αυτά που συμβαίνουν στην Αγία Αννα. Ξέρω ότι αμέσως ήρθα σε επικοινωνία με τους δικούς μου και ανακουφίστηκα που όλοι τους ήταν καλά. Στο σπίτι μου, που έφτιαξε πριν από πολλά χρόνια ο παππούς μου με θυσίες και κόπους, οι εξωτερικοί χώροι κάηκαν. Το οίκημα τη γλίτωσε τελευταία στιγμή. Ολη όμως η περιοχή είναι κρανίου τόπος. Ενα καταπράσινο νησί, γραφικά χωριά ήρθαν αντιμέτωπα με τη λαίλαπα και έγιναν στάχτη. Μετά από έναν τόσο δύσκολο χειμώνα λόγω πανδημίας συνέβη κι αυτό. Είναι τραγικό!».

Η διάθεσή του αλλάζει μόνο όταν αναφέρεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και το μετάλλιο: «Ζούμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Ούτε στα πιο τρελά σενάρια επιστημονικής φαντασίας δεν πιστεύαμε κάποτε ότι η ανθρωπότητα θα δοκιμαζόταν σε μια τόσο προηγμένη εποχή από μια πανδημία. Οι ζωές μας άλλαξαν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ανέγραφαν 2020, αλλά μεταφέρθηκαν για έναν χρόνο μετά. Πέσαμε στην πισίνα του Τόκιο και δεν το πιστεύαμε ότι μας δίνεται η δυνατότητα να αγωνιστούμε. Οταν αναβάλλεται η αγωνιστική σεζόν ενός αθλητή, όλα πάνε πίσω. Δώσαμε τον αγώνα μας, πιστέψαμε ότι μπορούμε και τελικά τα καταφέραμε. Σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για τη χώρα μας είχαμε την ευκαιρία να προσφέρουμε συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και χαράς. Ανέβηκα στο βάθρο και δεν θυμάμαι τι ακριβώς αισθάνθηκα. Κάποια συναισθήματα είναι δύσκολο να τα περιγράψεις με λόγια. Αντανακλούν τα προσωπικά όνειρα και τους κόπους μιας ζωής. Αξιολογώντας τις δυσκολίες της σημερινής πραγματικότητας και των όσων συμβαίνουν στη χώρα μου έχω να πω ότι το μετάλλιο της ζωής ανήκει στους πυροσβέστες. Οι αθλητές αγωνιζόμαστε πρωτίστως για εμάς. Οι πυροσβέστες αγωνίζονται για τους άλλους. Οφείλουμε ως κοινωνία να τους δώσουμε τα εύσημα και να τους πούμε από καρδιάς μια λέξη που τα εμπεριέχει όλα: “Ευχαριστώ”. Οφείλουμε ως κοινωνία ένα μετάλλιο στους πυροσβέστες».

Ο Αλέξανδρος είναι γιος του πολίστα Τάσου Παπαναστασίου. Τον Νοέμβριο του 2015, σε ηλικία 16 ετών, μπήκε στην εθνική ομάδα. Πριν από τρία χρόνια πήρε μεταγραφή στην πρωταθλήτρια ομάδα της Κροατίας, Γιουγκ Ντρουμπρόβνικ. Τρεις μήνες μετά, η εθνική ομάδα Νέων Ανδρών με αρχηγό τον αργυρό Ολυμπιονίκη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Λευκορωσία. Ακολούθησε πληθώρα διακρίσεων και ο διεθνής πολίστας άρχισε να γράφει τη δική του ιστορία. «Ο αθλητισμός δεν είναι για εμένα απλώς ένα σπορ, είναι τρόπος ζωής», μου επισημαίνει. Τον τελευταίο καιρό μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ πισίνας και πανεπιστημίου, αφού είναι φοιτητής στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών. Αν τον ρωτήσεις ποιον συμβουλεύεται για την καριέρα του, θα σου πει: «Φυσικά, τον πατέρα μου, που έγραψε και εκείνος τη δική του ιστορία στο άθλημα. Αλλωστε, μαζί πηγαίναμε στην πισίνα και μάλιστα από τότε που ήμουν μικρό παιδί».

Οσο για την αγαπημένη του Αγία Αννα στην Εύβοια, θα κρύβει πάντα τα μυστικά των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. «Πώς να μη λατρεύεις ένα μέρος όταν εκεί έχεις νιώσει ως παιδί την αγάπη, αυτή την απίστευτη φροντίδα και θαλπωρή του παππού και της γιαγιάς, και έχεις μάθει την επαφή με τα ζώα και τη φύση; Εύχομαι ο παραδεισένιος αυτός τόπος να ξαναβρεί σύντομα την ηρεμία της καθημερινότητάς του», καταλήγει.