Μίλτος Χατζηγιαννάκης: Καθήκον και υποχρέωση της κυβέρνησης να χυθεί άπλετο φως στην τραγωδία στα Τέμπη

Σε συνέντευξή του στο ειδησεογραφικό site political.gr, ο Μίλτος Χατζηγιαννάκης τονίζει ότι είναι καθήκον και υποχρέωση της κυβέρνησης να χυθεί άπλετο φως στην τραγωδία στα Τέμπη.

Αναλυτικά η συνέντευξη του βουλευτή του Σύριζα Εύβοιας, Μίλτου Χατζηγιαννάκη στο political.gr

ΕΡΩΤΗΣΗ 1. Η ελληνική κοινωνία υποκλίνεται στα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη. Τι πρέπει να πράξει από εδώ και πέρα η πολιτεία στον τομέα των σιδηροδρόμων για να μην θρηνήσουμε και πάλι θύματα σε κάποιο κοντινό ή απώτερο μέλλον.…;;;

Τα λόγια είναι πολύ φτωχά μπροστά στο σοκ, τον πόνο και την οδύνη δεκάδων οικογενειών που από τη μια στιγμή στην άλλη καταστράφηκαν λόγω του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, αλλά και μπροστά στο συλλογικό κοινωνικό πένθος.
Η ατμόσφαιρα στην κοινωνία είναι αναμενόμενα πολύ βαριά. Οι πολίτες, τα νέα παιδιά, οι γονείς, όλες και όλοι είμαστε στεναχωρημένοι και βαθιά εξοργισμένοι γιατί η Πολιτεία απέτυχε στον πρωταρχικό της ρόλο: Να παρέχει ασφάλεια στους ανθρώπους που είχαν την ατυχία να ταξιδεύουν με το συγκεκριμένο τρένο. Όλοι μας βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους. Όλοι μας έχουμε ταξιδέψει με τρένο για περισσότερη ασφάλεια και ο καθένας και η καθεμία θα μπορούσε να βρίσκεται στα μοιραία βαγόνια. Αποτελεί πρώτιστο καθήκον της Πολιτείας, ως ύστατη υπόκλιση και σεβασμό στη μνήμη των αδικοχαμένων ανθρώπων, να αναζητήσει την αλήθεια και χωρίς ίχνος συγκάλυψης να εντοπιστούν οι αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, κάτι που η κυβέρνηση της ΝΔ μοιάζει δυστυχώς να θέλει να αποφύγει, επιχειρώντας τη διάχυση των ευθυνών με τρόπο ανοίκειο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2. Πέραν την όποιας κυβερνητικής ευθύνης ή ολιγωρίας, ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα ήταν, λίγο ή πολύ, εγκαταλελειμμένος από όλες τις κυβερνήσεις. Μπορεί, έστω και τώρα να αποκτήσει ανταγωνιστικό σιδηρόδρομο, όπως υπάρχει σε όλη την Ευρώπη…;;;

Η τραγωδία των Τεμπών μάς έδειξε με τον πιο βάναυσο τρόπο ότι το πρόβλημα του σιδηρόδρομου στην Ελλάδα δεν αφορά την ανταγωνιστικότητα, αλλά την ασφάλεια. Επίσης, δεν γίνεται, δεν νοείται εν έτει 2023 να αρκούμαστε στο “μπορεί”. Ένα κράτος οφείλει να παρέχει στους πολίτες ασφαλή σιδηρόδρομο, τελεία και παύλα.
Σε ό,τι αφορά τις κυβερνητικές ευθύνες, το έχω αναφέρει πολλές φορές: Το πολιτικό σύστημα οφείλει να δώσει απαντήσεις και ας πάει όσο πίσω πρέπει η έρευνα για δεκαετίες, ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες διαχρονικά στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα. Ωστόσο εδώ, με βάση τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται και τις καταγγελίες των εργαζομένων στα τρένα, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες ευθύνες και εγκληματικά λάθη της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, που συμπληρώνει μια πλήρη σχεδόν θητεία. Έχουμε έναν υποστελεχωμένο ΟΣΕ, ένα απαρχαιωμένο και χειροκίνητο σύστημα, την έλλειψη τηλεδιοίκησης που θα έπρεπε να λειτουργεί από το καλοκαίρι του 2020, αλλά και μία ρουσφετολογική πρόσληψη ως σταθμάρχη ενός ανθρώπου που δεν πληρούσε τα κριτήρια για να αναλάβει τη θέση. Πρόκειται για στοιχεία που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, στοιχεία για τα οποία η κυβέρνηση της ΝΔ φέρει ακέραια την ευθύνη.

ΕΡΩΤΗΣΗ 3 : Κατά πόσον άλλαξε, το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, την επικοινωνιακή – προεκλογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ…;;

Τα πολιτικά επιχειρήματα και οι πολιτικοί διαξιφισμοί είναι ανούσια και αποτελούν ύβρη μπροστά στην άδικη απώλεια τόσων ανθρώπων. Αυτό που εμείς αποφασίσαμε και οφείλουμε να κάνουμε ως ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία είναι να ζητήσουμε να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και να αποδοθούν οι ευθύνες, γιατί αυτό είναι το καθήκον μας απέναντι στους πολίτες. Αυτό είναι που ζητάει ο ελληνικός λαός από το πολιτικό προσωπικό, να σταθούμε στο ύψος των δυσάρεστων περιστάσεων. Δεν πρόκειται να κάνουμε πολιτική πάνω στα θύματα, όπως δυστυχώς έκανε στο παρελθόν η Νέα Δημοκρατία, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είναι όλα επικοινωνία στην πολιτική. Δεν γίνεται όλη η διαχείριση της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού να μετριέται σε επικοινωνιακά συν και πλην. Όσο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να διαχειριστεί την τραγωδία θολώνοντας τη συζήτηση, χωρίς να δίνει πειστικές απαντήσεις, τόσο ο κόσμος δικαιολογημένα θα εξοργίζεται περισσότερο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Στα θέματα οικονομίας, υγείας και ελληνοτουρκικών σχέσεων, που ήταν κυρίαρχα στην ατζέντα, προστέθηκε και το έλλειμμα σε βασικές υποδομές. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ έτοιμος…, έχει και το ανάλογο σαφές κι εφικτό πρόγραμμα για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας  …;;;

Το έλλειμμα στις βασικές υποδομές, όπως προανέφερα, είναι διαχρονικό στη χώρα μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία κυβέρνησε τέσσερα χρόνια μέσα σε μία πολύ δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση, από την οποία κατάφερε να βγει περίπου στο τέλος της τετραετίας. Μέσα σε αυτά τα λίγα χρόνια της διακυβέρνησης, τα οποία δεν γίνεται να συγκριθούν χρονικά με τις κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών, προσπαθήσαμε και αλλού καταφέραμε και αλλού όχι να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Σίγουρα πάντως δεν κάναμε βήματα πίσω, όπως η σημερινή κυβέρνηση. Την προσπάθεια αυτή πρέπει να τη συνεχίσουμε, γιατί την έχει ανάγκη η κοινωνία και, κυρίως, το έχουμε ανάγκη ως νέα γενιά που καλούμαστε να ζήσουμε τις επόμενες δεκαετίες στη χώρα. Το έχουν ανάγκη αυτά τα νέα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους όλης της χώρας καθώς βλέπουν ένα μέλλον αβέβαιο και ένα παρόν που πρακτικά τους επιτίθεται.

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Οι όλες εξελίξεις, κρίνετε πως, δημιουργούν συνθήκες πολιτικής προσέγγισης των κομμάτων της κεντροαριστεράς στο πνεύμα μιας μετεκλογικής συνεργασίας…;;;

Μετά τα Τέμπη τίποτε δεν είναι το ίδιο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στη συνείδηση των πολιτών αποτελεί ήδη παρελθόν, λόγω της αδιανόητης, ανεπίτρεπτης και επικίνδυνης ανεπάρκειάς της, αλλά και λόγω της απόγνωσης που έχει προκαλέσει στη μέση ελληνική οικογένεια, τη νεολαία, τους κοινωνικά ευάλωτους και τους μικρομεσαίους. Το επιτελικό κράτος έπεσε με τον χειρότερο τρόπο ως χάρτινος πύργος και ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να συλλέξει τα κομμάτια του. Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω στο κατά πόσο οι εξελίξεις δημιουργούν συνθήκες πολιτικής προσέγγισης μεταξύ των κομμάτων της κεντροαριστεράς. Βιώνουμε ακόμα ως χώρα και ως κοινωνία ένα συλλογικό πένθος, που δεν αφήνει χώρο και χρόνο για μια τέτοια συζήτηση.