Λευκάδα Παπαχαραλάμπους: Πέθανε η γυναίκα- σύμβολο για το Γυμνό Ευβοίας- Συγκινεί η ιστορία της

Συγκίνηση στο Γυμνό του Δήμου Ερέτριας στην Εύβοια προκαλεί ο θάνατος της Λευκάδας Παπαχαραλάμπους, γυναίκας- σύμβολο ενός ολόκληρου αιώνα για την τοπική κοινωνία της κοινότητας.

Η Λευκάδα Παπαχαραλάμπους  η οποία γεννήθηκε ένα χρόνο πριν την Μικρασιατική Καταστροφή έφυγε πλήρης ημερών έχοντας συμπληρώσει τα 101 χρόνια ζωής.

Η ζωή προκαλεί δέος καθώς σε ηλικία μόλις 23 ετών, έχασε τον σύζυγό στην περίφημη μάχη της Βάθειας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1944 και κλήθηκε να μεγαλώσει μόνη της τα τρία της παιδιά, ηλικίας μόλις 2,4 και 6 ετών, σε μία ταραγμένη και δύσκολη περίοδο για όλη την χώρα.

Η Λευκάδα Παπαχαραλάμπους, παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να ορθοποδήσει και στον μακρύ βίο της είχε την τύχη να δει τα παιδιά της να προοδεύουν ενώ απέκτησε εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα.

Η κηδεία της τελέστηκε το πρωί της Τρίτης 6 Σεπτεμβρίου, στον ιερό ναό Αγίου Ιωάννη, στο Κοιμητήριο της κοινότητας Γυμνού, όπου συγγενείς, φίλοι της οικογένειας και πολλοί κάτοικοι του χωριού της είπαν το “τελευταίο” αντίο.

Αξίζει να σημειωθεί πως αντί για άλλο επικήδειο, στην νεκρόσιμο ακολουθία αναγνώστηκε το συγκινητικό ποίημα που έγραψε γι΄ αυτήν η κόρη της Κατερίνα  Βλάσση και που συγκινεί την κοινή γνώμη.

Η ΜΑΝΑ

Μάνα γλυκό μου όνομα, μεγάλη ιστορία,

εσύ που μας μεγάλωσες με πόνο και αγωνία.

Χωρίς φαΐ, χωρίς ψωμί, ρούχα να μας αλλάξεις

ούτε σεντόνι σ’ άφησαν, μάνα να μας σκεπάσεις.

………………………………………………………………..

Μα εσύ σαν κλώσα μάνα μου, άνοιγες τα φτερά σου,

κι έβαζες τα παιδάκια σου μέσα στην αγκαλιά σου.

Παιδιά μου κάντε υπομονή, η νύχτα να περάσει,

ίσως είναι καλύτερη η μέρα που θα φτάσει.

……………………………………………………………..

Έτσι περνούσε ο καιρός, με υπομονή και πόνο,

εσύ γλυκιά μανούλα μου εσύ το ξέρεις μόνο.

Τρία παιδάκια ορφανά, δύο, τεσσάρων και έξι,

περίμενες μανούλα μου, στο σπίτι σου να φέξει.

………………………………………………………………..

Ώσπου μια μέρα μάνα μου, σήκωσες το κεφάλι,

στα πόδια έβαλες σίδερα, στα χέρια σου ατσάλι.

Και ξεκινάς για το βουνό, ξύλα για να μαζέψεις,

να τα πουλάς μανούλα μου, τα ορφανά να θρέψεις.

…………………………………………………………………….

Βάζεις τα νιάτα στην ποδιά, ξεχνάς την ομορφιά σου,

και έκατσες και μεγάλωσες τα τρία τα παιδιά σου.

Στάθηκες βράχος δίπλα μας, ήσουν μια ηρωΐδα,

και νιώθω υπερήφανη γι΄ αυτή σου την θυσία.

………………………………………………………………

Κι αν κάποτε μανούλα μου σε έχουμε πικράνει,

τράβηξε στη σελίδα σου μια χαρακιά μεγάλη.

Ο Χάρος δεν εχόρτασε τα τόσα βάσανά σου,

πήρε τον Βασιλάκη σου, και το μικρό το Δεσποινάκι.

…………………………………………………………………….

Ήρθε η ώρα μάνα μου, φεύγεις από κοντά μας,

θα μείνεις όμως ζωντανή πάντα μες την καρδιά μας.

Βασανισμένο μου κορμί, τώρα θα ξαποστάσεις,

ψηλά πάνω στον ουρανό, την ώρα που θα φτάσεις.

………………………………………………………………………

Μάνα γλυκιά, μάνα σεμνή, μάνα μου ηρωΐδα,

μάνα γλυκό μου όνομα και ατέλειωτη σελίδα.

Θα ακούω την ανάσα σου, όσο μακριά και να ‘ σαι,

γιατί θα είναι ελαφρύ το χώμα, που κοιμάσαι.