Η Ευβοιώτισσα  δημοσιογράφος περιγράφει τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στο Λονδίνο

Η Ευβοιώτισσα  δημοσιογράφος Ζωή  Κατζαγιαννάκη που ζει κι εργάζεται στο Λονδίνο, περιγράφει στο evima.gr την κατάσταση που επικρατεί στο Λονδίνο λόγω κορονοϊού.

Ονομάζομαι Ζωή Κατζαγιαννάκη είμαι από την Αθήνα και κατάγομαι από τον παππού μου από τον όμορφο τόπο της Αγίας Άννας. Αποφάσισα 25 Φεβρουαρίου να πάρω των ομματιών μου και να φύγω για Λονδίνο.

Μια απόφαση που έγινε με χαρά και σιγουριά αλλά δυσκόλεψε αρκετά την κατάσταση μετά την παγκόσμια εξάπλωση του κορονοϊού. Τα πράγματα εδώ για δυο εβδομάδες κυλούσαν αρκετά ομαλά, την ώρα που εκτός από τον ιό υπήρχε και το brexit…

Την Τρίτη εβδομάδα από την άφιξη μου ήρθε το ολοκληρωτικό lockdown όπως στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όπως και στην Ελλάδα. Το γνωρίζω πως στην Αγγλία ίσως άργησαν λίγο περισσότερο και ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν χάσει τη ζωή τους είναι δραματικός, ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που έμενα εδώ ο καθένας είχε το αίσθημα της ευθύνης.

Τηρούσαν όλοι τις αποστάσεις, κάποιοι ατομικά έκλειναν τις επιχειρήσεις τους, και σίγουρα δεν περίμεναν σαν ευαγγέλιο τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Στην αρχή άδειαζαν αισθητά οι δρόμοι του πολύβουου Λονδίνου και η αλήθεια είναι πως σε έπιανε ένας κόμπος στο στομάχι.

Το ευχαριστιόσουν από τη μια που μια ολόκληρη πόλη ήταν στα πόδια σου και από την άλλη «άκουγες» την νεκρική σιγή αλλάζοντας τελείως το αίσθημα της ικανοποίησης. Μετά έγινε συνήθεια. Νομίζω όπως σε όλους μας. Συνηθίσαμε τις ουρές στα σούπερ μάρκετ, αν και πάντα υπήρχε η εναλλακτική ενός μικρού παραγωγού που ήταν πάντα γεμάτα τα ράφια του, συνηθίσαμε τους άδειους δρόμους και ο κόσμος σιγά σιγά απολαμβάνει τον χρόνο του βγαίνοντας στα πάρκα ή δουλεύοντας από το σπίτι.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν θα ήταν σώφρων και ούτε σκέφτομαι σε μια τόσο ταραχώδη περίοδο να γυρίσω πίσω στη χώρα μου. Γιατί φοβάμαι να μην μεταφέρω κάτι άθελά μου γυρνώντας γύρω γύρω στα αεροδρόμια, και βέβαια να μην μεταφέρω κάτι στους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Ο χρόνος κυλά και ευτυχώς η επικοινωνία έχει γίνει πολύ προσιτή για όλους. Ελπίζω όλο αυτό να μοιάζει σε λίγο σαν κακό όνειρο, για όλο τον κόσμο, γιατί αυτές οι καταστάσεις μας κάνουν ένα και για πρώτη φορά στην ιστορία μας μπορούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ένα έθνος, μια κοινότητα, ένας άνθρωπος σε οποία γωνία της γης και αν βρισκόμαστε.

Hackney, London